Henryk Michał Kamieński
Henryk Michał Kamieński herbu Ślepowron urodził się w Warszawie 24 lutego 1813 roku. Ojciec Jego Henryk Ignacy Kamieński był generałem, matką Franciszka z Kochanowskich. Ojciec Henryka, zginął w bitwie pod Ostrołęką 25 maja 1831 roku prowadząc żołnierzy 5 Dywizji Piechoty do kontrataku. Matka Henryka–Franciszka była utalentowaną warszawską pianistką. Dom Kamieńskich odwiedzany przez uznane postacie wpłynął na kształtowanie postaw Henryka Michała Kamieńskiego już w okresie dzieciństwa. Stąd jako młodzieniec, a od 17 roku życia student Wydziału Prawniczego na Uniwersytecie Warszawskim po wybuchu powstania listopadowego rezygnuje ze studiów. Wraz z ojcem bierze udział w powstaniu, w randze podporucznika. Zostaje adiutantem księcia generała Michała Radziwiłła i gen. Jana Skrzyneckiego. Służy też w 4 Pułku Ułanów. W bitwie pod Warszawą zostaje ranny w nogę. Za czynny udział w bitwie dostaje odznaczenie wojskowe-Krzyż Virtuti Militari. Wraca do dóbr rodzinnych Bukowy i Uhruska. Tutaj kuruje się z ran. W drodze spadku staje się właścicielem tych dóbr.
Po kilku latach sprzedaje dobra Bukowa i Uhrusk. W ich miejsce w 1836 roku kupuje od Rządu Królestwa Polskiego dobra Ruda z przyległościami. W dobrach tych jako gospodarz sprawdza się. Wprowadza wiele zmian i usprawnień. Majątek rozwija się i przysparza dochodów. Tu w Rudzie rozwija swój talent pisarski. Pisarstwu poświęca dużo czasu, dużo czasu poświęca też studiowaniu dzieł o tematyce społeczno-politycznej. Dzieła otrzymuje z różnych ośrodków naukowych droga przemytu z powodu obejmującej je cenzury zaborców. Lektura dzieł, obserwacja życia, doświadczenia są „napędem” do rozwoju talentu pisarskiego. W tym rudzkim partykularzu (zaścianku) powstają niektóre dzieła Kamieńskiego. Należą do nich „Katechizm demokratyczny”, „Prawdy żywotne narodu polskiego”, „Uwagi nad stanem włościan i produkcji krajowej" i inne. Publikuje je pod pseudonimami: „Filaret Prawdoski”, „XYZ”, „Szymon Gadulski”. Wymagał tego fakt ciągłego śledzenia Kamieńskiego przez władze carskie.
Żyjąc tu w Rudzie z dala od wielkich ośrodków utrzymywał kontakty z organizacjami konspiracyjnymi na ziemiach polskich będących pod zaborami między innymi Związkiem Narodu Polskiego, Stowarzyszenia Ludu Polskiego. Myśli i przemyślenia Kamieńskiego stale nurtował problem odzyskania niepodległości przez naród polski, uwłaszczenia chłopów i likwidacja ustroju feudalnego. Tematy te przewijały się w Jego utworach. Kamieński sens uwłaszczenia chłopów przejął z programu Towarzystwa Demokratycznego Polskiego na emigracji. Uwłaszczenie miało być realizowane „jako... pierwszy samodzielny krok Polski i prawo zasadnicze naszego przyszłego bytu”. Oczynszowanie chłopów miało polepszyć ich pracę i wydobyć z upadku gospodarczego i demoralizacji wynikającej z narzuconego im przez dziedziców pijaństwa (obowiązek wykupu określonej ilości wódki z lokalnych gorzelni). Jesienią w listopadzie 1845 został aresztowany i osadzony w X Pawilonie Cytadeli warszawskiej, w którym więziono już wielu patriotów polskich. Próby udowodnienia mu winy nie powiodły się. Po rocznym więzieniu w Cytadeli, decyzją Iwana Paskiewicza namiestnika Królestwa Polskiego został skazany na Sybir do Wiatki. Jego ustosunkowanie i zamożność spowodowała, że podróż odbył w warunkach lepszych niż większość polskich zesłańców. Na zesłaniu nawiązał kontakty z takimi jak sam działaczami m.in. rosyjskimi. Tutaj też pracował nad swoimi przemyśleniami. Po powrocie z pięcioletniego zesłania w 1850 roku swe przemyślenia zapisał w „Listach z podróży”, „Rosja i Europa. Polska. Wstęp do badań nad Rosją i Moskalami”-wydano w Paryżu w 1857 roku.
Chory na gruźlicę i ciągle podpadający na zdrowiu oraz śledzony tutaj w kraju zdecydował o przekazaniu majątku siostrze Laurze w zamian za stałą rentę. Laura przez okres jego pobytu na zesłaniu podejmowała próby uwolnienia go z zsyłki. Bez efektów. Po powrocie z syłki opuścił Polskę osiedlając się w Interlaken w Szwajcarii w roku 1853. Wcześniej, przed wyjazdem w swoich dobrach Ruda, podjął próbę oczynszowania chłopów, uwalniając ich od pańszczyzny–był to rok 1851. W dobrach Ruda, złożonych z trzech wsi Ruda, Rudka, Leśniczówka o obszarze 10359 mórg przeprowadził reformę czynszową. Dotychczas gospodarstwa chłopskie o charakterze pańszczyźnianym z robocizn i danin dawały dochód 4813 zł., a czynsz tylko 368 zł. Zgodnie z instrukcją Komisji Przychodów i Skarbu z 1841 roku Kamieński w roku 1851 pod kontrolą władz przeprowadził pomiary i klasyfikację gruntów. Reforma ta objęła Rudę i Rudkę. Leśniczówka jako mała osada została wyłączona. W Rudzie i w Rudce było 75 gospodarstw. Chłopi w Leśniczówce płacili czynsz w kwocie 124 zł. rocznie. Z obszaru dóbr, 473 morgi ziemi folwarcznej Kamieński przeznaczył na uzupełnienie gospodarstw chłopskich. Grunty chłopskie zostały odseparowane od folwarcznych. W ramach nowego nadziału każdy chłop otrzymał gospodarstwo o obszarze 1 włóki wraz z pastwiskiem. W wielu wypadkach zabudowania gospodarstwa miały być przenoszone w nowe miejsca. Ich właściciele otrzymali od Kamieńskiego pomoc w postaci drewna i po 300 sztuk cegły palonej. Chłopi przeniesieni na grunty wymagające karczowania zostali zwolnieni z czynszu na okres od 6-10 lat. Kamieński zawarł z chłopami ugodę. Według niej podstawowym świadczeniem był czynsz. Poza tym pozostawiono 9 dni robocizny rocznie i szarwark. Natomiast za korzystanie ze służebności ponosili oddzielną opłatę. Wśród nowych nadziałów wydzielono działkę szkolną. Poza tym wcześniej, bo w 1844 roku w „Protokole oszacowania dóbr Ruda zapisano, że wśród innych „od intraty” potrąca się „składkę na nauczyciela Rs 15”. Wymienione oba przykłady świadczą o docenianiu roli szkoły przez Henryka Michała Kamieńskiego. Wśród okolicznych właścicieli dóbr wywarł tym faktem oburzenie. W Interlaken nadal prowadził pracę pisarską. Powstające tam prace wydawał poza Polską. Na kilka miesięcy przed śmiercią, wśród wielu ukazało się jego ostatnie dzieło „Wspomnienia więźnia” pod pseudonimem Korvin. Zawarł w nim swoje przemyślenia i wspomnienia z czasów więzienia w Cytadeli warszawskiej.
Na emigracji ukazał się też pamiętnik-list „Bieg życia Benedykta Kosiewicza dla pamięci przyjacielowi memu Antoniemu Mroczkowskiemu” (lata 1860-1861). Mieszkając na emigracji założył rodzinę. Wyjechał z Interlaken do Algierii dla ratowania pogarszającego się w zawrotnym tempie zdrowia. Tam zmarł 9 stycznia 1866 roku.